#14

Staram się wyzbyć jakichkolwiek emocji, nie służą mi one, zdecydowanie nie. Zagłuszam wszystkim co głośne, wszystkim co zbędne, co niepotrzebne. Pozwala mi to trzymać je na krótkiej smyczy. Nie otwieram się, czasem jedynie uchylam drzwi. Nie boję się ludzi, boję się ich emocji. Większość z nich zazwyczaj daje im większą swobodę. Najzwyczajniej nie wiem co mogłoby z tego wyniknąć. Ale kiedyś się nauczę się dzielić moim zakręconym jak karuzela, niespokojnym jak morze w trakcie sztormu, zmiennym jak pogoda w Polsce wnętrzem. Na razie żyję, czuję, uczę się siebie, Ciebie, tak właśnie Ciebie, świata.Wracając do domu zimny wiatr w dość brutalny sposób obudził pewną część mnie. Chyba tą część, która potrafi przemówić mi do rozsądku, mimo iż jest to bardzo trudne. Ale coś drgnęło, całkiem wyraźnie, tak wyraźnie jak wczoraj struna mojej gitary. Zaczynam stroić swoje wnętrze.

mówisz spójrz, jak ten ptak

wznosi się, nawet gdy sił mu brak

rozkłada skrzydła, bo wie

razem z nim wzniesie się cały świat...

i choć płytę mam od dawna, to niemalże codziennie wracam do niej.
szczególnie do tej piosenki.
jest po prostu piękna.

a tu trochę starej nowości :)